ต้าร์ใช้เวลา 4 วันที่กลับบ้านอย่างคุ้มค่า ไม่ว่าจะไปช่วยแม่และพี่สาวทำกิจการส่วนตัวแล้ว ก็ยังอาสาไปแนะแนวน้อง ๆ ที่โรงเรียนเดิม สมัยมัธยมนั่นก็คือ โรงเรียนแม่จันวิทยาคม อีกด้วย และที่ขาดไม่ได้นั่นก็คือ จัดการเกี่ยวกับเอกสารทุนกู้ยืมฯ ของตนเองให้เรียบร้อยก่อนเดินทางกลับ

     ในวันที่ต้าร์เดินทางกลับ แม่และพี่สาวของต้าร์ ต่างก็เตรียมของฝากให้ เผื่อจะได้เอามาฝากเพื่อน ๆ ที่มหาวิทยาลัย ก่อนต้าร์จะเดินทางกลับ ต้าร์ได้เข้าไปกอดและหอมแก้มแม่ของตน ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้ทำแบบนี้บ่อยนัก แต่ทนลูกยุของพี่สาวไม่ไหว ต้าร์ก็เลยหอมแก้มทั้งซ้ายทั้งขวาซะเลย จนแม่ยิ้มแก้มปริทีเดียว

     เมื่อต้าร์เดินทางมาถึงมหาวิทยาลัย ต้าร์ก็กลับมาเรียนตามปกติ ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันครบรอบ 2 สัปดาห์แห่งการรอคอย ที่หลาย ๆ คนเฝ้าติดตามมาอยู่หลายวัน นั่นก็คือ การประกาศผลคะแนนการสอบกลางภาคนั่นเอง ซึ่งแต่ละวิชาก็เริ่มทยอยประกาศผลสอบให้กับนักศึกษาได้รับทราบกัน

     “เฮ่ย! ไก่ ไปดูผลสอบแคลฯ กับ เคมี มาหรือยัง ผลสอบออกแล้วนะ”

     บีทักต้าร์ด้วยฉายาที่เพื่อน ๆ ในกลุ่มชอบเรียกกัน เพราะหน้าตา ทรงผม การสวมแว่นตาของต้าร์ ดูเหมือนไก่ในเกมส์คอมพิวเตอร์เสียจริง ๆ

     “จริงดิ บีเป็นไงบ้างล่ะ เรายังไม่ได้ไปดูเลย เดี๋ยวเรียนเสร็จค่อยไปดูละกัน”

     ต้าร์ตอบพลางหยิบขนมขึ้นมากิน

     “คะแนนก็ผ่านอยู่นะ เราจำรหัสนายไม่ได้ ก็เลยไม่ได้ดูเผื่อ” บีบอกกับต้าร์

     “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราไปดูเองก็ได้ แต่อยากรู้มากเลยอ่ะ ไปก่อนดีไหมเนี่ย อืม..แต่คงไม่ทันหรอก”

     ต้าร์พูดพร้อมกับยกนาฬิกาขึ้นมาดู

     เสียงอื้ออึงของเหล่าบรรดานักศึกษาที่รู้ผลสอบและชะตากรรมของตัวเอง ดังระงมไปทั่วอาคารเรียน ระหว่างช่วงพักประจำชั่วโมง ต้าร์รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยกับผลคะแนนที่เริ่มปรากฏ แต่ที่แน่ ๆ ท้ายชั่วโมงภาษาอังกฤษ ต้าร์ก็จะได้รู้คะแนนวิชาแรกที่สอบไปนั่นเอง

     “แก้ว... ไปเรียนกันเถอะ ถึงเวลาแล้ว”

     “โอเคนะครับนักศึกษา เดี๋ยวผมจะแจกคะแนนของแต่ละคนให้กลับไปชื่นชมนะครับ จะได้รู้กันว่า มิดเทอมที่ผ่านมาเป็นยังไงกันบ้าง คะแนนเต็ม 30 ผมรู้สึกว่าในคลาสของเราจะได้ 27 คะแนนนะ Please show your hand and stand up!!”

     อาจารย์ประจำรายวิชาหยุดหันไปมองในห้อง เพื่อมองหาคนที่ได้คะแนนสูงสุดของห้อง

     “โอ้ว์ เรานี่เอง อ่ะทุกคนปรบมือให้เพื่อนหน่อย”

     เสียงปรบมือแสดงความยินดีดังกึกก้องภายในห้องเรียนของต้าร์

     “ต้าร์ นายได้เท่าไหร่อ่ะ แก้วได้ 20 เอง” แก้วยื่นหน้าเข้ามาถามต้าร์

     “เราได้ 23 ค่อยยังชั่วหน่อย ผ่านมีนมา 4 คะแนน” ต้าร์ตอบ

     “โห เก่งเหมือนกันนี่นา” แก้วชมต้าร์

     “ไม่หรอก ถ้าเก่งก็ได้แม็กไปแล้วล่ะ อิอิ” ต้าร์พูดพลางหัวเราะไปด้วย

     หลังจากทุกคนทราบคะแนนในรายวิชาภาษาอังกฤษของตัวเองแล้ว ต้าร์ได้เดินไปดูคะแนนสอบในวิชาแคลคูลัส ที่อาคารวิชาการ หรือที่เรียกกันว่า อาคารซี ( C ) เป็นศูนย์รวมเจ้าแห่งวิทยายุทธ์ หรือเรียกกันง่าย ๆ ว่า เป็นห้องพักครูนั่นเอง ใครที่จะมาพบอาจารย์ของตน ต้องเริ่มต้นด้วยการดูแผนที่ภายในตึก และต้องจำตำแหน่งไว้ให้ดี เพราะอาคารนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นเขาวงกต เมื่อมีผู้ใดที่ไม่คุ้นทางย่างกรายเข้ามา อาจจะทำให้หลงได้ ฉะนั้นต้องระวังตัวให้ดี

     บริเวณบอร์ดติดประกาศผลคะแนน มีนักศึกษาที่เพิ่งเลิกเรียนมามุงดูกัน ราวกับนักเรียนดูผลสอบเอ็นทรานซ์เลยทีเดียว ต้าร์พยายามแทรกตัวเองเข้าไปเพื่อดูคะแนนสอบของตน

     “หา !!! ได้แค่ 18 เองเหรอ ทำไมน้อยจังอ่ะ คะแนนเต็มตั้ง 40 ได้มีนพอดีเลย ถ้าคนอื่นทยอยถอน ค่ามันตั้งสูงขึ้นแน่ ๆ คะแนนเราไม่น้อยไปเลยเหรอเนี่ย”

     ต้าร์พร่ำกับผลสอบของตนเอง ด้วยความกังวล เพราะรู้สึกว่าคะแนที่ปรากฎจะได้น้อยกว่าที่ตั้งใจเอาไว้

     “เอาวะ! สู้ต่อตอนปลายภาคละกัน ไปดูคะแนนเคมีก่อนดีกว่า ว่าจะได้เท่าไหร่”

ต้ารให้กำลังใจตัวเอง ก่อนที่จะไปดูคะแนนในวิชาถัดไป

     “ไหนหว่า... อืม..นี่ไง! ได้ 21 เต็ม 30 ถือว่าพอใช้ได้ เฮ่อ!!”

     ต้าร์ถอนหายใจหลังจากที่ทราบผลคะแนนของตนเอง แต่ก็ยังหนักใจกับอีก 1 วิชาคือ การคิด การค้นคว้า และการใช้เหตุผล หรือที่ต้าร์และเพื่อนเรียกว่า วิชาลอจิก ซึ่งย่อมาจาก Logical Thinking ซึ่งวันนี้ยังไม่มีการประกาศผลคะแนนให้ทราบ

     “ต้าร์ เรียบร้อยหรือยัง ไปหาไรกินที่ส่วนกิจฯ กันเถอะ เดี๋ยวต้องมาเรียนลอจิกอีก”

     เอฟชวนต้าร์ไปทานมื้อกลางวันที่อาคารส่วนกิจการนักศึกษา ก่อนที่ต้าร์จะกลับมาเรียนที่อาคารเรียนรวมในช่วงภาคบ่าย

     ต้าร์กับเอฟมาเจอป้อม เป้ พงษ์ และอาร์ต นั่งเล่นอยู่ที่ห้องชมรมอนุรักษ์ฯพอดี จึงได้ชวนกันไปทานอาหารที่ร้านส่วนกิจฯ สำหรับเมนูอาหารก็คงไม่พ้นก๋วยเตี๋ยว และข้าวแกง ซึ่งเป็นอาหารหลักของที่นี่ และที่ขาดม่ได้นั่นก็คือ ส้มตำรสแซ่บนั่นเอง

     หลังจากที่ทานมื้อกลางวันเสร็จแล้ว ต่างก็รีบไปจับจองที่นั่งในห้อง 1500 เพื่อเรียนในวิชาการคิด การค้นคว้าและการใช้เหตุผลนั่นเอง

     บรรยากาศการเรียนผ่านไป 1 ชั่วโมงครึ่ง หลาย ๆ คนเริ่มคล้อยหลับไปกับน้ำเสียงของอาจารย์ประจำวิชา จนอาจารย์คิดว่าต้องพักซักครู่ เพื่อให้ออกไปเรียกวิญญาณกลับเข้าสู่ร่างก่อน รวมทั้งหลาย ๆ คนในกลุ่มของต้าร์ด้วย

     “เฮ่!! ต้องตา” ป้อมเรียกหญิงสาวคนหนึ่งเพื่อคุยธุระด้วย

     “ว่าไงจ๊ะป้อม มีอะไรเหรอ...” หญิงสาวคนนั้นเดินมาคุยกับป้อมที่เก้าอี้นั่ง

     ทั้งสองสนทนากันอยู่สักพัก จนเพื่อนของหญิงสาวคนนั้นเรียก ในขณะที่เธอหันไปหาเพื่อนนั้น ต้าร์ได้สะกิดถามป้อมด้วยความสงสัย

     “ป้อม คนนี้ใช่คนที่ชื่อ ตอง หรือเปล่า”

     “ใช่ ทำไมเหรอ” ป้อมหันมาถามต้าร์

     “ก็เค้าคนนี้ล่ะ บัดดี้ของเรา” ต้าร์บอกกับป้อม

     “เฮ่ยตอง เธอเคยเห็นบัดเดอร์ของเธอหรือยัง นี่ไง” ป้อมหันไปบอกกับหญิงสาวคนนั้น

     “อ้าว เธอเองเหรอ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะ เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันนะ เราไปล่ะ เพื่อนเรียกแล้ว”

      หญิงสาวพูด ทำให้ในที่สุดต้าร์ก็ได้เจอกับบัดดี้ของตนเองซะที หลังจากที่มองหามานาน และหลังจากที่เรียนเสร็จ หนุ่มสาวทั้งหลาย ก็ออกไปทานข้าวหน้ามอ ก่อนจะกลับมาทำภารกิจของตัวเองที่หอพัก

      รุ่งเช้าของวันเสาร์ บรรยากาศภายในหอพักดูเงียบเป็นปกติ ที่บอกว่าปกติก็เพราะ ไม่ค่อยมีใครอยากลุกจากที่นอนซักเท่าไรในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ นอกจากจะมีเรียนเสริม หรือว่าอาจารย์นัดติวเท่านั้น สำหรับต้าร์ก็ตื่นขึ้นมาทำภารกิจของตัวเองพร้อมกับนัย ไม่ว่าจะเป็นซักผ้า ทำความสะอาดห้อง เป็นต้น พอเวลาผ่านไปใกล้เที่ยง ป้อมจึงได้โทรชวนเพื่อน ๆ ในกลุ่มไปทานมื้อกลางวันที่ส่วนกิจการนักศึกษา เผื่อจะได้นั่งเล่นที่ชมรมด้วย

     “เฮ่ย พร้อมกันหรือยัง อีก 5 นาทีล้อหมุนนะ” ป้อมโทรจิกเพื่อน ๆ ในกลุ่มรวมทั้งสาว ๆ อีก 2 คนด้วย

      เมื่อทุกคนพร้อมกันแล้ว เอฟก็รับหน้าที่เป็นโชว์เฟอร์นำเพื่อน ๆ มายังส่วนกิจการนักศึกษา เมื่อมาถึง ก็เจอพี่ ๆ นั่งเล่นกันอยู่แล้ว จึงเข้าไปทักทายก่อนไปทานอาหาร

     “สวัสดีครับพี่หนอม พี่นพ พี่แอ๊ะ พี่ทิน และพี่ ๆ คนอื่นๆ ด้วย” เสียงทักทายจากหนุ่มสาวดังขึ้น

     “ว๊าว!! น้อง ๆ ที่น่ารักทั้งหลาย ไปไหนกันมาหรือจ๊ะ” พี่ทินชิงทักก่อนคนอื่น

     “เพิ่งมาจากหอน่ะครับ พอดีว่าคิดถึงพี่ ๆ น่ะครับ ก็เลยมาเล่นที่ชมรม เดี๋ยวจะไปกินข้าวด้วย” ป้อมตอบ

     “แหม...ปากหวานจริงนะพ่อหนุ่ม งั้นตามสบายละกันนะ” พี่ทินบอก

     “งั้นพวกผมไปหาอะไรกินก่อนนะครับ เดี๋ยวมานั่งเล่นด้วยครับ”

     ป้อมกับเพื่อน ๆ ตรงไปยังร้านอาหารส่วนกิจการนักศึกษาที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย แต่ละคนชะโงกดูรายการอาหารประจำวันนี้ ว่ามีอะไรบ้าง แต่ก็คงไม่พ้นข้าวราดแกงอร่อย ๆ ที่คุ้นเคยนั่นเอง และที่ขาดไม่ได้สำหรับหนุ่มสาวกลุ่มนี้ก็คือ...

     “พี่ครับ ส้มตำ 2 จานครับ เอ่อ มีขนมจีนไหมครับ” อาร์ตถามแม่ค้า

     “ขนมจีนไม่มีค่ะ มีแต่เส้นก๋วยเตี๋ยวค่ะ” แม่ค้าบอกกับอาร์ต

     “เฮ่ย ป้อม! ขนมจีนไม่มีว่ะ” อาร์ตหันไปบอกป้อม

     “อืม... กินส้มตำกับเส้นเล็กลวกจะเข้ากันไหมวะ” ป้อมปรึกษาอาร์ต

     “ไม่รู้สิ ลองดูไหมล่ะ” อาร์ตถามด้วยความอยากลอง

     “ลองดูก็ได้ ดีกว่าไม่มี” ป้อมตอบตกลง ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยกินมาก่อน

     หลังจากที่หนุ่มสาวทั้งหลายทานมื้อเที่ยงเสร็จกันแล้ว ต่างก็พากันไปนั่งเล่นที่ห้องชมรม เพื่อพูดคุยกับบรรดารุ่นพี่ที่มาอยู่กันก่อนหน้าแล้ว บ้างก็คุยเรื่องเรียน บ้างก็คุยเรื่องกิจกรรมของชมรม ส่วนต้าร์ แชมป์ และป้อม นั่งคุยกับพี่หนอมอยู่กลางห้องชมรม

     “เออ... พวกเราพอมีใครเล่นกีต้าร์เป็นบ้าง” พี่หนอมเปิดฉากถามน้อง ๆ

     “อืม ผมพอเล่นได้บ้างครับ แต่ไม่ค่อยเก่งนะครับ แค่พอเป็นเพลง” ต้าร์ตอบ

     “พอดีว่าพี่อยากได้คนมาช่วยเล่นกีตาร์ของชมรมน่ะ คู่กับพี่เอกปี 4 ลองดูไหมล่ะ” พี่หนอมถามต้าร์

     “ถ้าช่วยพี่เค้าพอไหวครับ แต่ให้เล่นเลยกลัวว่าจะไปไม่รอดน่ะครับ” ต้าร์ตอบ

     “ลองฝึกก่อนก็ได้ ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นไรนะ” พี่หนอมพูด

     “ได้ครับ ลองดูก่อนก็ได้” ต้าร์บอก

     “เออ! พี่หนอมครับ ชมรมเรามีกี่ฝ่าย แล้วทำงานกันยังไงบ้างอ่ะครับ” แชมป์ถามพี่หนอมบ้าง

     “ถ้าโครงสร้างของชมรม ก็มีหลายฝ่ายนะ แต่ถ้าเวลาทำค่ายก็จะมีทั้งหมด 5 ฝ่าย ได้แก่ สวัสดิการ พี่เลี้ยง อาหาร กิจกรรม แล้วก็สันทนาการ พี่ว่าอย่างพวกเราเหมาะที่จะเป็นสันทนาการนะ พี่นพ กับพี่แอ๊ะ นี่มือสันฯ ของชมรมเลยนะเนี่ย” พี่หนอมพูดพลางชี้ไปทางพี่นพ กับพี่แอ๊ะ

     “ไหน ๆ มีใครอยากเป็นสันทนาการนะ ดูซิ หน้าตาเข้าขั้นหรือเปล่า” พี่นพถามติดตลก

     “นพ ชั้นว่านะ น้อง ๆ หน้าตาพอใช้ได้อยู่นะ แต่อาจจะน้อยกว่าเรานิดนึง คิดว่าคงเข้ามาอยู่ฝ่ายนี้ได้อยู่หรอก หยวน ๆ นะ รับได้ อิอิ” พี่แอ๊ะสมทบ

     “โห...ขนาดนั้นเชียว ดีนะที่พวกผมมีหน้าตาเป็นทุนทุกคน ไม่งั้นคงอดแน่ ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า” แชมป์พูดพลางยักคิ้วให้เพื่อน ๆ

     ตลอดทั้งบ่าย ต้าร์และเพื่อน ๆ ถือโอกาสพักผ่อนอยู่ที่ห้องชมรมกับรุ่นพี่ชมรม ทั้งร่วมร้องเพลงและเล่นเกมส์ต่าง ๆ ของชมรมอย่างสนุกสนาน หลังจากกลับหอพักแล้ว ช่วงค่ำ ปิ๊ก และอาร์ท ก็ยังมานั่งร้องเพลงกันอยู่ที่ห้องของต้าร์กับนัย สงสัยติดใจเพลงชมรม ร้องเล่นกันจนสี่ทุ่มกว่า ๆ จึงได้แยกย้ายกันกลับห้องไป

     ‘กริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ’ เสียงโทรศัพท์ตัวจ้อยดังขึ้น

     “สวัสดีครับ ห้อง 9127 ครับ” เสียงทักทายจากต้าร์

     “ต้าร์เหรอ นี่เราตองนะ เป็นไงบ้าง ทำอะไรกันอยู่นี่” บัดดี้สาวทักทาย

     “ก็สบายดีนะ พอดีวันนี้ไปนั่งเล่นที่ห้องชมรมอนุรักษ์ฯ มาอ่ะ แล้วกลับมาซ้อมร้องเพลงกัน เต็มห้องเลย เพิ่งแยกย้ายกันกลับเมื่อตะกี้นี่เอง เออ! คะแนนออกแล้วนี่นา เป็นไงบ้าง” ต้าร์ทักทายบัดดี้ของตน

     “ก็ปานกลางนะ สงสัยปลายภาคคงต้องฟิตมากกน่อย เธอล่ะ” ตองถาม

     “ก็ผ่านทุกวิชาอ่านะ เหลือลอจิกตัวนึง แต่แคลน่าเป็นห่วงอ่ะ ถ้ามีคนไปถอนเยอะ สงสัยเราคงน้อยสุดแน่ ๆ เลย ต้องฟิตเยอะเหมือนกัน ไม่อยากถอนด้วย เพราะเสียดายอ่ะ” ต้าร์บอก

     “อือ ยังไงก็สู้ ๆ นะ เดี๋ยวเราไปนอนล่ะ โทรมาคุยเล่น ๆ เฉย ๆ บ๊ายบายจ่ะ” ตองร่ำลา

     “เช่นกัน สวัสดีจ้า” ต้าร์อำลาบัดดี้ของตน

     ...สำหรับวันนี้คงเป็นวันพักผ่อนที่ดีที่สุดอีกวันหนึ่ง ที่ต้าร์กับเพื่อน ๆ เลือกที่จะทำ โดยเฉพาะการไปนั่งเล่นที่ห้องชมรมกับบรรดาพี่ ๆ ร่วมร้องเพลง เล่นเกมส์ และใครจะรู้ล่ะ ว่านี่แหล่ะคือจุดเริ่มต้นการทำกิจกรรมของต้าร์และเพื่อน...