“เฮ่ย! เป็นจะไดกั๋นพ่องนิ บ่าป๊ะกั๋นจั๊ดเมิน ยังเหมือนเก่าเนาะ”

     ต้าร์ทักทายสาว ๆ ประจำห้อง เมื่อมาถึงบ้านเล็กโกศล

     “ก่อจะอี้น่ะแหล่ะ คนมันงามเนาะ งามหยั่งเก่าน่ะก่ะ”

     ปอย สาวงามปากจัดประจำห้องหันมาตอบ

     “ถูกต้อง” สาว ๆ ที่เหลือ สบทบ

     “แหว่ะ!!” ต้าร์ทำท่าอาเจียนประชดสาว ๆ

      “ว๊าย!! ผ่อมันลอ เดวจะโดนละเน่อ”

      ลำพู สาวงามยามแต่ง อุทานพร้อมกับเงื้อมือจะตี้ต้าร์ ทำเอาต้าร์ต้องพลอยหลบตามสัญชาติญาณ ไม่อย่างนั้นก็คงจะโดนตีด้วยฝ่ามืออรหันต์ของเพื่อน ๆ แน่นอน

      “แม่นิตย์ สวัสดีครับ” ต้าร์ทักทายอาจารย์ที่ปรึกษา

      “ต้าร์ เธอนี่ก่อยังเหมือนเก่าเนาะ บ่อเปลี่ยนเลย ผ่อคนอื่นลอ เปลี่ยนไปในตางตี้ดีกั๋นหม๊ด”

      อาจารย์นิตย์แซวต้าร์

     “โห... หยังว่ากั๋นจะอั้นปะล้ำปะเหลือ แต่ก่อหยั่งว่าเนาะครับ คนมันดีอยู่แล้วน่ะครับ บ่อต้องเปลี่ยนแปลง แสดงว่าหมู่นิ กำลังกึ๊ดได้ ฮ่าฮ่าฮ่า”

     ต้าร์แซวกระทบเพื่อน ๆ ให้มองด้วยความหมั่นไส้

     “ฮึ” แม่นิตย์ พูดไม่ออกพร้อมกับทำสายตาประชดเล่น

      บรรดาเพื่อน ๆ ของต้าร์มารวมพลกันครั้งนี้ได้ก็เพราะเป็นช่วงวันหยุดติดต่อกันหลายวันด้วย จึงมีหลาย ๆ คนเลือกที่จะกลับมาพักผ่อนที่บ้าน และนัดรวมพลกันโดยมีต้าร์เป็นพ่องานในการรวมตัวในครั้งนี้ ฐานะหัวหน้าห้อง ซึ่งต้าร์ก็ได้ไปโพสต์ข้อความเชิญชวนเพื่อน ๆ ไว้ในเว็บไซต์ของรุ่น โดยใช้ชื่อประจำรุ่นของตัวเองว่า msixone ซึ่งก็หมายถึง ม.6/1 นั่นเอง อีกทั้งยังได้เชิญอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเขามาร่วมพบปะกันอีกด้วย ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้ลูกศิษย์ของตนผิดหวัง หลังจากที่ได้พบปะกันแล้วในรอบเกือบ ๆ ห้าเดือน เหล่าบรรดา msixone ก็แยกย้ายกลับบ้านของตัวเอง

      เมื่อครบตามกำหนด ต้าร์ก็ได้เดินทางกลับมาที่เมืองโคราช เพื่อกลับมาเรียนและใช้ชีวิตในก้าวต่อไปของชีวิตอีกครั้ง ต้าร์ได้กลับมาก่อนวันเปิดภาคการศึกษา เพื่อมาลงทะเบียนเรียนในภาคการศึกษาถัดไป ต้าร์ได้ลงทะเบียนตามแผนการเรียนของนักศึกษาปีหนึ่งภาคการเรียนที่สอง ซึ่งการลงทะเบียนในครั้งนี้ เป็นการลงทะเบียนที่ต้องลุ้นกับผลการเรียนที่ยังไม่ประกาศให้นักศึกษาทราบ ทำให้หลาย ๆ คนพะวงและรอลุ้นอยู่ตลอดว่าผลการเรียนของตนเองนั้น จะผ่านหรือไม่

     “ต้าร์! นายลงทะเบียนอันดับที่เท่าไหร่ ไปดูมาหรือยัง”

     เป้ถามต้าร์ถึงอันดับที่ในการลงทะเบียนแบบฝนด้วยมือแล้วยืนให้เจ้าหน้าที่เป็นผู้กรอกข้อมูล

     “เราไปดูมาแล้ว ได้ช่วง N ลำดับที่ 987 คงรออีกซักพัก เพราะตอนนี้ยังเป็นช่วง J อยู่เลย”

     ต้าร์ตอบพลางหาที่นั่ง เพื่อรอคิวในการลงทะเบียนเรียน

      “จริง ๆ เราว่าน่าจะประกาศผลการเรียนก่อนที่จะให้พวกเรามาลงทะเบียนนะ เพราะจะได้วางแผนว่าจะลงวิชาอะไรดี เผื่อไม่ผ่านจะได้ลงซ้ำอีกครั้ง”

      เป้บ่นให้ต้าร์ฟัง เกี่ยวกับผลการเรียนที่ยังไม่ประกาศให้ทราบ

      “เราก็คิดอยู่เหมือนกัน เรากลัวว่าพอลงแคลคูลัส 2 แล้ว ดันไม่ผ่าน แคลคูลัส 1 เราต้องมาเสียเวลาถอนรายวิชาที่ลงไปแล้วอีก เฮ่อ!!”

      ต้าร์สมทบเป้ กับสิ่งที่ตัวเองกำลังพะวง

      เวลาล่วงเลยมาจนใกล้ถึงคิวของเป้กับต้าร์ สองหนุ่มจึงได้ไปรอต่อคิวเพื่อลงทะเบียนเรียน โดยมีเพื่อน ๆ ที่อยู่ในช่วงเดียวกันมารอลงทะเบียนกันอย่างคับคั่ง เมื่อทำการลงทะเบียนเสร็จ ต้าร์ก็ได้กลับหอพักกับเป้ ด้วยรถมอเตอร์ไซค์คู่ชีพของเป้

      เมื่อวันเปิดภาคการศึกษามาถึง ต้าร์และเพื่อน ๆ ก็ยังคงไปเรียนกันตามปกติด้วยรถยนต์คู่ชีพของเอฟ ซึ่งวิชาแรกที่แก๊งหัวล้านไปเรียนนั้น ก็คือ แคลคูลัส 2 ซึ่งในห้อง 1500 ช่วงเวลาระหว่าง 08.00 – 10.00 น. ซึ่งนักศึกษาหลาย ๆ คนรู้กันดีว่าช่วงเวลาดังกล่าวเป็นช่วงปราบเซียนมาก อีกทั้งยังเป็นวิชานี้อีก ยิ่งทวีคูณเข้าไปอีกเท่าตัว

      ในระหว่างพักประจำชั่วโมง ผู้ช่วยสอนได้นำเอาประกาศผลสอบในรายวิชาแคลคูลัส 1 มาติดบอร์ด หน้าห้องเรียน เพื่อให้นักศึกษาได้ตรวจสอบผลการเรียนของตน ซึ่งถ้านักศึกษาคนใดไม่ผ่าน ทางฝ่ายลงทะเบียนจะทำการยกเลิกในรายวิชาแคลคูลัส 2 ให้อัตโนมัติ

      ในระหว่างที่ต้าร์กำลังตรวจสอบรายชื่อดูนั้น ต้าร์ถึงกับสะดุด และหยุดนิ่งไปพักนึง เมื่อต้าร์เจอชื่อของตัวเองไม่ผ่านในรายวิชานี้

      “เฮ่ย! เราติด F เหรอเนี่ย”

      ต้าร์ถามตัวเองด้วยความสับสน พร้อมกับหันไปดูบอร์ดอีกครั้ง จนมั่นใจว่าตัวเองไม่ผ่านในรายวิชาดังกล่าว ต้าร์นั่งทำใจสักพักกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้มา จากนั้นก็เดินไปหาเพื่อน ๆ ในกลุ่ม

      “เราติด F แคล 1” ทุกคนหันมามองต้าร์พร้อมกัน

      “เฮ่ย...ไม่เป็นไรน่า ไม่ได้มีคนยคนเดียวซะหน่อย เอฟก็ไม่ผ่านเหมือนกัน”

      เอฟปลอบต้าร์ พร้อมกับบอกให้ต้าร์รู้ว่าตนเองก็ไม่ผ่านในรายวิชาดังกล่าวเหมือนกัน เพื่อไม่ให้ต้าร์เสียใจเหมือนตนเองก่อนหน้านี้

     ท้ายชั่วโมงต้าร์ของนั่งทำใจอยู่ในห้องเรียนกับเพื่อน ๆ ต่อ จนหมดชั่วโมง เมื่อออกมานอกห้อง มีคนบอกว่าผลการเรียนออกแล้ว ต้าร์และเพื่อน ๆ จึงได้ไปที่ฝ่ายประมวลผลเพื่อขอรับผลการเรียน ต้าร์รู้สึกว่ายังไม่อยากรู้เกรดของวิชาอื่น ๆ เพราะกำลังกังวลว่าจะมีวิชาอื่นที่ไม่ผ่านอีก แต่ยังไงก็ต้องได้ดูอยู่ดีไม่ช้าก็เร็ว ต้าร์จึงตัดสินใจไปกับเพื่อน ๆ

     “1.69!!” ต้าร์อึ้งเมื่อเห็นตัวเลขเกรดเฉลี่ยของตัวเองปรากฏอยู่บนกระดาษสีเขียวขนาดครึ่ง A4 ที่เพิ่งได้รับจากเจ้าหน้าที่

     “F D C C+ B” ต้าร์ดูเกรดแต่ละวิชาที่ตัวเองเรียนไป

     “เกรดตัวอื่น ๆ มันก็ไม่ได้เลวร้ายนี่นา แต่ทำไมเกรดเฉลี่ยเราแค่นี้เองน้อ”

     ต้าร์ยังไม่ค่อยจะเชื่อสายตาของตัวเอง ในสิ่งที่เขามองเห็น จึงได้ควักเอาปากกาและกระดาษมานั่งคำนวณดูอีกครั้ง จนมันใจว่ายังไงก็ได้แค่นี้ ต้าร์จึงทำใจยอมรับกับสิ่งที่เข้าได้รับ เมื่อต้าร์ได้เห็นผลการเรียนในเทอมแรก ทำให้ต้าร์ได้มองย้อนมาหาตัวเอง และคิดอะไรหลาย ๆ อย่างอยู่ในใจมากมาย ต้าร์กับเพื่อน ๆ ไปทานอาหารมื้อเที่ยงที่ส่วนกิจการนักศึกษาและกลับหอพักของตนเอง เพื่อพักผ่อนสมองกับเรื่องต่าง ๆ ในวันนี้ เพื่อพรุ่งนี้จะได้เริ่มนับหนึ่งกับเทอมนี้ใหม่

     ต้าร์ตั้งในว่าเทอมนี้จะตั้งใจเรียนให้มากขึ้นกว่าเดิม เพราะผลการเรียนที่ผ่านมา มันทำให้ต้าร์รู้สึกแย่แบบไม่ทันตั้งตัว แต่ต้าร์ก็เศร้าไม่นาน เนื่องจากมีเพื่อนในกลุ่มบางคนเศร้ากว่าต้าร์อีก นั่นก็คือ เอฟ ที่มีเกรดน้อยกว่าต้าร์เสียอีก ส่วนหนึ่ง ถึงแม้จะไม่มีวิชาไหนที่ไม่ผ่าน แต่ก็มีผลการเรียนเท่ากับต้าร์ หนึ่งอยากให้ผลการเรียนดีกว่าเดิม เค้าจึงกลับไปลงทะเบียนเรียนในรายวิชาแคลคูลัส1อีกครั้ง เพื่อปรับเกรดให้ดีขึ้นในภาคการศึกษาต่อไป ส่วนเพื่อนในกลุ่มที่ดูจะประสบความสำเร็จที่สุดน่าจะเป็นแชมป์ นอกจะได้เกรดเกิน 3.00 แล้ว ยังเป็นคนเดียวในรุ่นที่ได้ A ในรายวิชา การคิด ค้นคว้า และการใช้เหตุผล จนเพื่อน ๆ แซวแชมป์ว่าเป็นคนที่มีเหตุผลมากเกินไป

     บางครั้งคนที่เคยเก่งมาก่อนก็อาจจะไม่ได้ประสบความสำเร็จเสมอไป คนขยันต่างหากที่มีความน่าจะเป็น ที่จะประสบความสำเร็จมากกว่า นี่ถือเป็นบทเรียนแรกที่ต้าได้พบ ความย่อท้อมักจะทำให้หมดกำลังใจ แต่คงใช้กับต้าร์ไม่ได้ เพราะต้าร์มีทั้งเพื่อนและครอบครัว ที่คอยให้กำลังใจกับเค้าอยู่เสมอ ต้าร์จึงกลับมาสู้อีกครั้ง พร้อมกับตั้งสติไว้กับตนเองว่า ทำสิ่งไหนย่อมได้สิ่งนั้น อยากได้ดีก็ต้องทำให้ดี และ ฟ้าหลังฝน จะกลับมาสว่างสำหรับต้าร์อีกครั้ง...แน่นอน