 |
.....สวัสดีครับเพื่อน ๆ ที่ติดตามผลงานการเขียนชิ้นแรกของผม วันนี้ได้เลิก เอ๊ย ได้ฤกษ์เปิดตัวเว็บไซต์ตัวใหม่ เอาใจคนชอบอ่านซะหน่อย โดยเฉพาะอ่าน SUT Series : มทส ...ที่รัก เรื่องเล่าผสมผสานกับไดอะรี่ ที่ผมตั้งใจถ่ายทอดออกมาเพื่อนให้ผู้อ่าน ได้ระลึกถึงครั้งหนึ่งในอดีตที่อาจจะเคยผ่านมา และสำหรับผู้ที่กำลังจะก้าวไป ผมตั้งใจเอาไว้ว่าจะทำทั้งหมด 100 ตอน ซึ่งขณะนี้ก็ได้ทยอย ๆ เขียนด้วยมือเปล่า มาหลายตอนแล้ว หวังว่าเรื่องราวของผมเรื่องนี้ จะทำให้เป็นแรงบันดาลใจกับใครหลาย ๆ คนนะครับ และสิ่งที่ทำให้ผมเขียนเรื่องราวเรื่องนี้ขึ้นมา ทั้งหมดมันมากองอยู่ที่คำว่า "มิตรภาพ" ดังนั้น ไม่แปลกเลยที่จะอ่านไปยิ้มไปกับมิตรภาพระหว่างเพื่อน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนกิน เพื่อนเล่น หรือเพื่อนร่วมงานก็ตาม ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่านนะครับ
|
 |
||
 |
โปรดฟังทางนี้...!!! เรื่องราวที่ท่านจะได้อ่านต่อไปนี้ ได้แรงบันดาลใจมากจากหลายที่ ส่วนหนึ่งก็มาจากเพื่อนของผม ..."เสี้ยวตะวัน" ที่ช่วยยุให้ผมเขียนเรื่องขึ้นมา บวกกับความตั้งใจสมัยตอนที่เข้ามาเรียนที่ มทส และเขียนไดอะรี่เอาไว้ จึงอยากถ่ายทอดให้หลาย ๆ คนได้อ่านกัน ไม่ได้หวังให้ชอบเรื่องราวของผม แต่ก็แค่อ่านแล้วมีรอยยิ้มน้อย ๆ จากมุมปากของใครบางคน แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว เรื่องราวทั้งหมดที่ปรากฏเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงตามประสบการณ์ที่เกิดขึ้น บางเรื่องอาจจะเกิดขึ้นสำหรับรุ่นนั้น ๆ แต่ไม่มีในรุ่นต่อ ๆ มา เรื่องราวบางตอนอาจจะมีการแทรกมุกขำขันและเรื่องราวบางอย่างเสริมขึ้น เพื่ออรรถรสในการอ่าน และผู้เขียนไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ แค่อยากแบ่งปันประสบการณ์ที่น่าประทับใจให้พี่น้อง ได้อ่านเพื่อ ย้ำความรู้สึกดีๆ ที่มีกับมหาวิทยาลัยของหลาย ๆ คน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะค้าบ |
||
 |
||
ตอนที่ 17: ค่ายแห่งความทรงจำ  |
||
| บรรยากาศยามเช้าท่ามกลางธรรมชาติป่าเขาลำเนาไพร และอากาศที่เย็นจับใจ ราวกับขึ้นไปอยู่บนยอดเขาสูง ทำให้ต้าร์และเพื่อน ๆ ต่างก็พากันมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มและถุงนอนของตนเอง เมื่อถึงเวลาที่ต้องตื่นนอน บรรดาพี่เลี้ยงและพี่ๆ ทีมงานสันทนาการก็ลุกไปปลุกให้น้อง ๆ ตามเต็นท์ต่าง ๆ ให้ตื่นขึ้นมาออกกำลังกายตอนเช้ารับไออุ่นจากดวงอาทิตย์ ที่กำลังทอแสงระยับวับวาว อยู่บนใบไม้บริเวณลานกลางแจ้ง | ||
